Make it stand out.
In mijn fotoverhalen vertel ik wat meer over de foto’s in de story’s die ik plaats op Instagram en Facebook.
De Straatfotoclub
Ik ben een fotoclub begonnen: de Straatfotoclub! Een fotoclub die zich 100% gaat bezighouden met straatfotografie!
Ik liep al jaren met het idee in mijn hoofd, maar ik had er de rust en de tijd niet voor. Ik ben sinds een paar weken gepensioneerd en heb de stoute schoenen aangetrokken. Ik heb er ontzettend veel zin in om deze fotoclub met andere gepassioneerde straatfotografen verder uit te bouwen. Ik heb een hoofd vol met ideeën voor de komende jaren.
Deze fotoclub zal voornamelijk online bijeenkomsten hebben. Het voordeel is dat je vanuit het hele land, of vanuit het buitenland, mee kan doen. Ik geef presentaties over van alles wat met straatfotografie te maken heeft, ik geef elke maand een praktijkopdracht waar je zelf of met andere leden mee aan de slag gaat. Tijdens de volgende bijeenkomst bespreken we de foto’s en geef ik je mijn positieve en opbouwende feedback. We maken tijd voor nieuws, een beetje techniek, tips & tricks, komende exposities, boeken en evenementen. Alles in het teken van INSPIRATIE en jou aan de gang te blijven houden met je fotografie op straat. Twee keer per jaar komen we bij elkaar in Utrecht en Amsterdam. Tijd om elkaar in “real life” te ontmoeten.
We starten in april 2025, maar je kunt je nu al aanmelden (je betaalt pas in januari). Je sluit een abonnement af voor 1 jaar en je kunt elk moment van het jaar instappen. Je kunt al lid worden vanaf 160 Euro per jaar!
Op mijn website lees je alles over deze splinternieuwe Straatfotoclub!
Straatfotografie met een telelens
Vandaag in mijn story - straatfotografie met een telelens
In het kader van “blijf jezelf uitdagen” ging ik vrijdag naar Groningen met het Olympus 40-150mm 2.8 PRO telezoom objectief. Voor mij een uitdaging, omdat ik altijd met de 17mm van Olympus op straat fotografeer. Ik was benieuwd of ik hiermee andere foto’s zou maken en of het makkelijker of moeilijker zou zijn.
Ik kom normaal met mijn 17mm zo rond de 2 meter afstand van mensen die ik fotografeer. Daarmee kan ik ook een stukje van hun omgeving laten zien in de foto. Ik voel me daar gemakkelijk bij en mijn onderwerpen kunnen zien dat ik hen fotografeer, als ze een beetje opletten. Met een telezoom kun je meer afstand houden van je onderwerp, waardoor je als fotograaf minder prominent aanwezig bent.
Kijk ik naar de foto’s waar ik enigszins tevreden over ben, dan zitten ze bijna allemaal onder de 100 mm brandpuntsafstand. De meeste maakte ik zelfs op 40mm. Slechts voor één onderwerp kwam de telelens van pas toen ik een poster hoog op een gevel fotografeerde met 110mm. Als ik die met mijn gebruikelijke objectief had gefotografeerd, dan had ik veel moeten croppen. De foto bij dit verhaal maakte ik in het Forum op 40mm.
Mijn conclusie is dat ik voor de straatfotografie die ik doe, geen telezoom objectief nodig heb. De mensen die ik op mijn foto’s heb staan, had ik prima met de 17mm kunnen fotograferen. Het is een kwestie van dichterbij komen. Dat betekent dat je soms te laat bent voor een leuke scène en dan zou 150mm een voordeel kunnen opleveren. Maar vergelijk ik mijn foto’s van mensen gemaakt met de 150mm en 17mm, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar de 17mm. De beelden zijn minder plat en de omgeving is realistischer.
Nog veel belangrijker voor mij is dat ik me met de 40-150mm veel ongemakkelijker voelde op straat. Ik voelde me een voyeur die van grote afstand mensen aan het fotograferen was.
Ik miste de lol van het proces van dichterbij komen en proberen ongezien mensen te fotograferen. Voor mij dus geen telezoom meer om straatfotografie te doen. Ik ga nog wel een keer op pad met de Olympus 12-40mm 2.8 PRO. Kijken of ik echt gebruik ga maken van de zoom-mogelijkheden. Ik heb met de 17mm al eerder foto’s gemaakt van silhouetten in het Forum, maar dan krijg ik zoveel omgeving op de foto, dat ik veel moet croppen om een interessant beeld te krijgen. Een beetje zoomen kan dat waarschijnlijk verhelpen.
Het was een leuke uitdaging en een heerlijke middag in Groningen.
Undercover
Vandaag in mijn story - Undercover
In mijn Undercover serie laat ik mensen zien die niet herkenbaar in beeld zijn. Het gezicht is verborgen door allerlei objecten, zoals een boek, een plant, schaduw, een hoody, enzovoorts. Ik probeer elke keer nieuwe objecten te vinden om een foto toe te voegen aan deze serie. Afgelopen zaterdag maakte ik deze foto.
Ik stond met de deelnemers van mijn workshop straatfotografie op de Dam in Amsterdam toen we deze jonge Colombiaanse marinemannen zagen. Het was 29 graden, maar zij zaten strak in het uniform en leken goed tegen de hitte te kunnen. Eén van mijn deelnemers maakte een praatje en vroeg of ze een foto mocht maken. Terwijl de marinemannen zich klaar maakten om te gaan poseren, maakte ik wat foto’s van hun voorbereidingen. Toen ik mijn beelden op de laptop zag, realiseerde ik dat ik weer een nieuwe Undercover variant had gevonden. Een gelukje dus, want toen ik de foto maakte, was ik me dat niet bewust. De rechter man valt misschien iets uit de toon tegenover de drie die de pet voor de ogen hebben, maar de zonnebril maakt hem ook onherkenbaar. Ik ben er blij mee.
Wil je meer van mijn Undercover serie zien, dan kan dat HIER.
De strohoed
Vandaag in mijn story - de strohoed
Heb jij dat ook wel eens, dat je een foto ziet van een andere fotograaf en dat je die zelf ook een keer hoopt te maken? Ik zag jaren geleden een foto van Eric Kim van een vrouw met een grote strohoed. Zo’n hoed met gaatjes waar het zonlicht doorheen schijnt en dan mooie lichtspikkels op het gezicht tovert. Als ik iemand met zo’n hoed zie, dan kijk ik altijd of ik er een mooi beeld van kan maken. Af en toe zie ik een man of vrouw met zo’n hoed, maar dan is het bewolkt en krijg ik niet het effect waar ik naar op zoek ben.
Afgelopen zaterdag gaf ik een workshop straatfotografie in Amsterdam en ik stond mijn deelnemers een nieuwe praktijkopdracht uit te leggen op de Dam. Uit mijn ooghoek zag ik een vrouw langslopen met een strohoed. In een flits zag ik mooie lichtspikkels op haar gezicht. Ik verontschuldigde me aan de groep en spurtte achter haar aan. Ik vroeg haar of ik een portret van haar mocht maken en legde haar uit dat ik al jaren op zoek was naar een foto met een strohoed. Ze vond het prima en ik maakte een paar foto’s van haar. Mijn deelnemers waren me gevolgd en fotografeerden haar ook. Ze wilde graag de foto’s zien die ik gemaakt had, dus gaf ik gaf haar mijn visitekaartje.
Een dag later kreeg ik een mail van Joska. Ze was benieuwd naar de resultaten. Ik vind de foto geslaagd. Een prachtige dame met strohoed en lichtspikkels op haar gezicht. Deze kan ik van mijn fotografie bucket list schrappen. Dank je Joska!
Copyright Eric Kim
Joska Franssen
Colorful people
Vandaag in mijn story - kleurrijke mensen
Afgelopen maandag had ik in Zwolle afgesproken met fotovriend Michiel Heijmans. Gezellig ‘even’ bijkletsen over waar we allebei mee bezig zijn en wat de plannen zijn voor de komende tijd op het gebied van straatfotografie. Het was goed uit te houden op het terras van Las Rosas. Samen een rondje gelopen door de binnenstad en wat foto’s gemaakt. De focus is altijd anders als ik met een andere fotograaf door een stad loop. Je loopt meer te kletsen en daardoor zie ik minder gebeuren op straat. Dat geeft niet en je vindt het ook normaal dat de ander midden in een gesprek ineens wegloopt om iets interessants te fotograferen.
Zwolle is een fijne stad voor straatfotografie. De binnenstad is lekker compact, veel jonge mensen die er studeren, de nodige historie als Hanzestad, het prachtige museum De Fundatie en veel horeca met terrasjes. En niet te vergeten de, lekkerste ijssalon van Nederland: Salute. Zwolle is goed te bereiken met het openbaar vervoer. Ik ben er met de trein binnen 40 minuten vanuit Assen.
Deze kleurrijke vrouw fotografeerde ik terwijl ik met Michiel rondliep. Heerlijk als mensen zich mooi aankleden en met het mooie weer, kiezen mensen voor kleurige kleding. Je begrijpt wel waarom ik deze foto niet in zwart-wit heb nabewerkt.
Ik heb genoten van de stad en Michiel’s gezelschap. Op de terugreis naar Assen nam ik het besluit om in 2025 een workshop straatfotografie in Zwolle te organiseren. Hou mijn website maar in de gaten als je mee wilt!
Winter Challenge
Vandaag in mijn story - de Winter Challenge straatfotografie
Waarom start je een Winter Challenge op als de zomer nog moet beginnen? Nou ja, het lijkt wel alsof we af en toe al in de herfst zitten. Maar dat is niet de reden. Ikzelf en velen met mij, plannen graag van te voren leuke dingen zoals een een vakantie, een city trip of een workshop. Soms weet je dat je bijtijds moet boeken om nog een plekje te hebben.
Dat geld ook voor een nieuw programma dat ik deze week geïntroduceerd heb: de Winter Challenge straatfotografie.
De Winter Challenge is een combinatie van vier live online sessies met een real live bijeenkomst in Utrecht. Deze challenge is bedoeld om jou gedurende de wintermaanden de deur uit te laten gaan met je camera, je te inspireren, nieuwe technieken te leren en om jou persoonlijk te begeleiden.
De challenge duurt 5 maanden. We starten de eerste online sessie met een masterclass straatfotografie. Elke sessie krijg je een praktijkopdracht waarmee je ruim 3 weken zelf aan de slag gaat. Alleen of met één of meerdere van je mede-challengers. Je stuurt een selectie van je gemaakte foto's in en tijdens de volgende online sessie geef ik feedback op de foto's van alle deelnemers. In maart 2025 komen we met een kleine groep deelnemers bij elkaar in Utrecht en maken we samen een straatfoto wandeling door de binnenstad.
4 online sessies – 1 real live sessie in Utrecht – 4 praktijkopdrachten – 4 feedback sessies
Inmiddels is de eerste Winter Challenge binnen 1 week bijna uitverkocht en heb ik een tweede challenge op het programma staan.
Bekijk alle details op mijn website en meld je aan om een plek te garanderen!
Daydreamers serie
Vandaag in mijn story - de serie Daydreamers staat op mijn website
Afgelopen maandag plaatste ik een foto van een jonge vrouw die met haar ogen dicht zat. Het idee voor een nieuwe serie was geboren. De afgelopen dagen ben ik door mijn archieven gegaan en vond aardig wat “daydreamers” die ik de afgelopen jaren heb gefotografeerd. Ik heb de mooiste exemplaren op mijn website gezet en ik vind het zelf een leuke en interessante serie geworden.
Het is toch heerlijk als je als mens (en als hond) lekker ongegeneerd met je ogen dicht op straat zit of ligt? Ik zou dat zelf nooit doen, of misschien even een paar seconden om de zon op mijn oogleden te voelen. Maar dan heb je een héééééél alerte straatfotograaf nodig om dat moment vast te leggen 😄
Neem gerust een kijkje op mijn website naar alle Daydreamers die daar aan het dromen zijn.
Daydreamers
Vandaag in mijn story - daydreamers
Afgelopen zaterdag gaf ik een workshop straatfotografie in Utrecht. De avond ervoor vroeg één van mijn deelnemers of ik wist dat de Canal Pride ook op zaterdag was. Ik had geen idee, maar ik was er blij mee. Het betekende dat het een kleurrijke dag zou worden, en ook erg druk. Ik zag een bonte verzameling van mensen op het Centraal Station. Ontmoetingen van allerlei mensen uit de lhbtqia+ gemeenschap. Stands om je op te laten maken in regenboogkleuren. Drag Queens die de stemming erin brachten met zang en dans. De met mensen volgepakte boten op de grachten en singels en het net zo kleurrijke publiek dat meezong en meedanste.
Het was een fantastische middag met veel vrolijkheid, muziek en prachtige mensen. De fotografen van mijn workshop genoten ook van het feest. Ik maak zelf ook meestal wat foto’s tijdens een workshop en deze vrouw viel me op. Ze zat rustig en sereen met haar ogen dicht. Misschien wilde ze zich even afsluiten van het feestgedruis. Of kon ze de harde tonen van de muziek die van de boten op de Oudegracht denderden, even niet aanhoren.
Ik maakte een foto van haar en toen ik hem de volgende dag op mijn laptop opende om na te bewerken, kreeg ik het idee van een nieuwe serie: daydreamers. Een blik in mijn archieven levert ruim 15 foto’s op die mooi in deze serie passen. Ik ga ze binnenkort op mijn website zetten. Ik ga tijdens mijn volgende fotowandelingen op zoek naar nieuwe daydreamers.
P.S. daklozen zijn voor mij geen daydreamers, die ga je in deze nieuwe serie niet zien.
Experiment - kleur of zwart-wit (3)
Vandaag in mijn story - kleur of zwart-wit
De uitslag van de poll in mijn Instagram story voor kleur of zwart-wit voor de foto die ik plaatste, was niet verrassend: 80% kleur en 20% zwart-wit. Het is duidelijk dat als de kleuren in de foto er echt uitspringen, dat de meeste mensen dat ook het mooist vinden. Ik vind de kleurenversie ook iets fijner dan die in zwart-wit. Het voordeel van zwart-wit is dat ik zelf minder zichtbaar in beeld ben ;-)
Ik fotografeer trouwens zelden etalagepoppen. Ik heb er niet veel mee. Ik werd echter geïnspireerd door een serie waar Fanja Hubers mee is begonnen: Empty Faces. Ik liep vorige week in Utrecht om mijn workshop daar te verkennen en ik zag deze prachtige etalage in de Bijenkorf. Toen moest ik meteen aan Fanja en haar etalagepoppen denken. Ik denk dat ik het bij deze ene etalagepop houd, geen nieuwe serie voor mij. Of er moeten echte mensen in de etalage staan, die combinatie vind ik wel leuk. Wat toevallig dat ik dat ook nog tegenkwam in Utrecht. Die is voor later.
Ik ga mijn volgers niet meer lastig vallen met polls over mijn experiment. Ik ga wel verder met het verkennen van zwart-wit en kleur in mijn straatfoto’s en kijken of het mijn straatfotografie en foto’s gaat beïnvloeden. De reden van het experiment kun je hier teruglezen.
Experiment - kleur of zwart-wit (2)
Vandaag in mijn story - kleur of zwart-wit
Ik plaatste vandaag in mijn story een poll waarbij volgers konden aangeven of ze bovenstaande foto beter in kleur of zwart-wit vonden. Ik had een grote meerderheid voor zwart-wit verwacht. Architectuur foto’s zijn toch meestal in zwart-wit. Maar nee, 55% koos zwart-wit, 36% voor kleur en 9% voor beide versies. Een verrassende uitslag.
Mijn voorkeur gaat uit naar de kleurenversie. Hoewel de structuren van de bollen in het dak en het gebouw rechts duidelijker zichtbaar zijn in de zwart-wit versie, vind ik het over het algemeen een vrij saai beeld. In de kleurenversie komt de foto meer tot leven. De kleuren in het gebouw aan de achterkant, de wolken in de lucht, de naden in de bollen en de kleurige kleding van sommige voetgangers. De man met de groene jas neemt een meer prominente plaats in. Ja, straat-architectuurfoto’s wil ik alleen met mensen in beeld. De versie in kleur geeft de ambiance beter weer, de levendigheid van deze plek in Utrecht. Een plek waar ik op 1 juni zeker met de deelnemers van mijn workshop ga fotograferen.
De palen van deze mooie constructie staan in werkelijkheid recht. De vervorming treedt op door mijn brandpuntsafstand van 7mm. Tot nu toe leidt mijn experiment tot 2 keuzes voor kleur. Interessant! Op naar de volgende foto.
Mocht je zelf je voorkeur willen delen met me, doe dat dan in een comment onder dit verhaal. Alvast bedankt!
Experiment - kleur of zwart-wit (1)
Vandaag in mijn story - kleur of zwart-wit
Ik ben begonnen met mijn experiment om mijn straatfoto’s na te bewerken in kleur EN zwart-wit. Waarom ik dat doe kun je in dit fotoverhaal lezen. Deze foto maakte ik gisteren in Utrecht tijdens het verkennen van de route voor mijn workshop op 1 juni. Ik zag een man en vrouw met een hond reflecteren in de beregende spiegel die buiten stond. Eerst stond alleen de man met de hond buiten, maar hij stond niet goed om de reflectie in de spiegel te krijgen. Er liepen ook nog wat andere mensen in de weg. Toen kwam de vrouw naar buiten en ging de man de winkel in. Zij ging na een halve minuut precies op de goede plek staan en ik maakte een paar foto’s van haar. Ik had geluk dat ze nog geen aanstalten maakte om weg te gaan.
Ik heb de beste foto nabewerkt in kleur en zwart-wit. Ik doe dat in Luminar Neo. Ik vroeg in mijn story op Instagram en Facebook wat de voorkeur van mijn volgers is. De meeste fotografen kiezen voor zwart-wit. Kijk ik naar het portfolio van deze fotografen, dan maken zij meestal straatfoto’s in zwart-wit. Dat kan hun voorkeur beïnvloeden, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Mijn voorkeur gaat uit naar de kleurenversie. Het beeld is warmer en de roze sjaal springt er beter uit in kleur. Alle kleurendimensies van de stenen op de straat en op de muren zijn beter zichtbaar. Deze foto kan prima in zwart-wit. Hij heeft dan goede contrasten, maar het beeld is een stuk killer voor mij.
Ik doe dit experiment niet omdat ik geen keuzes kan maken tussen kleur of zwart-wit. Het is niet arrogant bedoeld, maar ik beslis meestal in een split-second wat mijn voorkeur heeft. Ik wil bewuster kijken naar de verschillen tussen kleur en zwart-wit en voor mezelf ook beter uitleggen waarom ik die keuze maak. Niet alleen maar intuïtief kiezen.
Ik blijf wel nieuwsgierig naar jouw voorkeuren en waarom je kleur of zwart-wit mooier vindt. Laat gerust een reactie achter in de comments onder dit verhaal.
Joel Meyerowitz - A Question of Color
Ik las recent dit interessante boek van Joel Meyerowitz. Het beschrijft de begintijd van zijn fotografie en de keuze die hij maakte om een tijd lang 2 camera’s bij zich te hebben: één met zwart-wit film en één met kleurenfilm. Dit speelt zich af in de zestiger jaren toen kleuren fotografie nog ongebruikelijk was en zelfs als amateuristisch werd beschouwd. Joel wilde het verschil zien tussen kleur en zwart-wit en fotografeerde scenes bijna tegelijkertijd met beide camera’s. Het boek laat veel foto’s zien, waarbij je heel goed het verschil kunt zien tussen kleur en zwart-wit. Hij was een pionier van het gebruik van kleur in straatfotografie.
De volgende woorden in zijn boek hebben mij behoorlijk aan het denken gezet: “Photography describes what’s in front of the camera, and that thing in front of the camera is what the photographer chooses as important. If description is really what photography is about, then a black-and-white photograph doesn’t describe everything that’s there, because it’s taken away all the color. It’s given the graphic bones of the image but none of the flesh.”
Als ik naar mijn eigen straatfotografie kijk, dan fotografeer ik intuïtief. Ik kies momenten die ik interessant vind. Ik ben nooit bewust op zoek naar kleur. Pas in de nabewerking kies ik of een foto beter tot zijn recht komt in kleur of zwart-wit. Mijn Instagram portfolio bevat 35% kleur en 65% zwart-wit foto’s. Ik dacht dat ik vaker voor zwart-wit koos, maar de statistieken liegen niet.
Ik ken straatfotografen die alleen maar kleurenfoto’s hebben. Ik vind dat boeiend en ook lastig om zelf bewust die keuze te maken. Geïnspireerd door het boek van Joel (en zijn foto’s uiteraard) zal ik de komende tijd mijn straatfoto’s publiceren in kleur EN zwart-wit. Voor mij is dat erg makkelijk, gewoon een kwestie van dezelfde foto twee keer nabewerken. Ik hoef niet met twee camera’s op pad. Ik blijf voorlopig dezelfde keuzes maken van onderwerpen en mensen die ik fotografeer. Ik denk dat als je bewust kiest voor straatfotografie in kleur, dat je anders gaat kijken en wellicht andere dingen gaat fotograferen. Die keuze maak ik nu niet. Het is een experiment om te kijken wat de verschillen zijn tussen mijn huidige straatfoto’s in kleur en zwart-wit. Ik heb er zin in!
Gemiste kans
Vandaag in mijn story - een gemiste kans
Kijk je op mijn Instagram of op mijn website, dan zie je straatfoto’s waar ik tevreden over ben, soms zelfs trots. Mijn minder geslaagde pogingen zie je zelden. En dat zijn er toch echt meer dan de foto’s waar ik blij mee ben. Ik denk dat ik ruim 90% van mijn foto’s meteen verwijder. Dan blijven er wat over die ik in mijn stories laat zien en alleen de allermooiste foto’s komen in mijn portfolio.
Ik zag deze vrouw al op een bankje zitten bij de tramhalte op Rotterdam Centraal station. Ze zat te dicht op de mensen naast haar om een interessante foto te maken. Ik wachtte totdat ze de tram in stapte en maakte uiteindelijk deze foto van haar. Ik noem dit een gemiste kans. Ten eerste is ze niet helemaal scherp, het beeld is erg rommelig vanwege de reflecties, ook van mijzelf. Ik probeerde de foto nog vierkant te maken om enige balans aan te brengen, maar de vrouw linksachter haar werkt niet echt mee. Het had zo mooi kunnen zijn …
Tja, welkom in het leven van een straatfotograaf. Ik heb duizenden beelden op mijn netvlies van foto’s die zo leuk hadden kunnen zijn. Het is wat het is, het hoort erbij. Wees vooral tevreden met de beelden die je wel geslaagd vindt. Die maken het allemaal de moeite waard.
Knotje van Rotje
Vandaag in mijn story - Moments Contained of …
Vorige week zaterdag gaf ik een workshop straatfotografie in Rotterdam. Ik heb altijd mijn 17mm 1.2 PRO lens bij me, maar die liet ik deze keer thuis. Ik nam mijn 7-14mm 2.8 PRO mee, omdat ik wat meer van de architectuur van Rotterdam wilde fotograferen, voor zover daar tijd voor was. Vroeger pakte ik altijd de auto als ik een workshop gaf, maar ik heb besloten voortaan zoveel mogelijk de trein te nemen. Ik plan mijn reis ruim in, want ik wil natuurlijk niet te laat zijn op mijn eigen workshop.
Ik was om 12:00 uur al in Rotterdam en had daardoor wat tijd om dit interessante beeld te fotograferen.
Het bijna vier meter hoge bronzen beeld van een jonge vrouw, getiteld Moments Contained (2023), is gemaakt door de Britse kunstenaar Thomas J Price. Ik vind het een indrukwekkend beeld.
In mijn vorige fotoverhaal noemde ik al wat bijnamen die Rotterdammers aan gebouwen en beelden geven. Ik kwam voor deze dame ook wat bijnamen tegen: Knotje van Rotje, De Prinses van CS, Mokkel zonder sokkel, Trijntje en Toos Werkeloos. Ik vind Knotje zelf het leukst. Ze heeft een knotje, wat je op mijn foto niet ziet. Ik fotografeerde haar op 7mm om ook het dak van het Centraal Station in beeld te krijgen.
Wil je trouwens een keer meedoen aan een workshop in Rotterdam, dan kan dat weer op zaterdag 27 juli. Kijk even op mijn website voor meer informatie en andere data en locaties
.
Straatmuzikanten
Gisteren in mijn story - straatmuzikanten
Ik fotografeer zelden straatartiesten of straatmuzikanten als ze met hun act bezig zijn. Dat wordt al zoveel gedaan en het levert de geijkte foto’s op. Ik fotografeer ze liever als ze hun show gaan opbouwen of afbreken, of als ze even pauze houden.
Afgelopen zaterdag eindigde de laatste praktijkopdracht van mijn workshop in Rotterdam bij de Markthal, of beter bekend als de Koopboog bij Rotterdammers. Daar speelde de band De 3de Verdieping. Vooral de man met de sousafoon viel erg op met zijn grote baard die door de harde wind alle kanten uit werd geblazen. De muziek klonk aanstekelijk en ik liep de cirkel met publiek in. Ik had de 7-14 mm op mijn camera, dus ik moest dichtbij de muzikanten komen. In de reflectie zag ik Het Potlood in de weerspiegeling van de Koopboog. Rotterdamser kan het niet worden. Eurootje gedoneerd en blij met de foto die ik net had gemaakt.
Wist je dat Rotterdammers voor elk gebouw of kunstobject een bijnaam bedenken? Het Potlood en de Koopboog ken je inmiddels. De Zwaan of De Wipkip voor de Erasmusbrug, De Spriet voor de Euromast, De Fluitketel voor station Blaak, De Koopgoot voor winkelcentrum Beursplein, De pluk-me-kaal-straat voor de Puntegaalstraat waar het belastingkantoor zat en natuurlijk De Kuip voor het Feyenoord stadion.
De groeten uit Rotjeknor.
Workshop recensies
Vandaag in mijn story - een mooie recensie
Hoe fijn is het om een goede recensie te krijgen als je een workshop straatfotografie hebt gegeven? Heel fijn kan ik je zeggen. Ik vraag mijn deelnemers of ze een recensie willen geven als ze een workshop bij me hebben gevolgd. Ik doe dat om ervan te leren en om mijn workshops verder te verbeteren. Het geeft me ook een indicatie of ik (nog steeds) op het goede spoor zit met het programma dat ik bied. De feedback die ik krijg is vaak positief.
Deze recensie van Sylvia kreeg ik nadat ze een workshop bij me volgde in Groningen. Zoals ze zelf al zegt, heeft ze meerdere workshops bij mij gedaan. Ik zie dat steeds vaker gebeuren. Op de workshop van afgelopen zaterdag in Rotterdam had ik 3 deelnemers die op ‘herhaling’ kwamen. Een mooier compliment kun je eigenlijk niet krijgen. Het is ook top als iemand de tijd wil nemen om iets over je workshop te schrijven. Ik ben daar erg dankbaar voor.
Benieuwd naar wat andere deelnemers hebben te melden? Kijk dan even op mijn recensie pagina.
Volg je onderwerp
Vandaag in mijn story - volg je onderwerp
Volg jij een persoon wel eens als je straatfotografie doet? Ik doe dat regelmatig. Ik zie iemand lopen en zie het potentieel voor een leuke scene of een mooie foto. Met deze foto’s was het niet anders. Bij foto 1 zag ik deze vrouw met haar hond bij een winkel staan. Als ik een hond zie, dan denk ik meteen aan mijn street dogs serie natuurlijk. Bij foto 2 zoekt de vrouw een kaart uit. Ik had nog niet de foto die ik wilde, dus ik besloot rustig achter haar aan te lopen. Bij foto 3 doet ze de sleutel van haar huis open en bij foto 4 verdwijnt ze achter de deur. Ik maakte zo’n 10 foto’s en vond uiteindelijk de foto rechts het leukst. Vaak gebeurt er niets bijzonders en levert het geen interessant beeld op. Maar zo nu en dan word ik blij van een foto en wordt mijn moeite beloond.
Foto 1
Mijn uiteindelijke keuze
Foto 2
Foto 3
Foto 4
Vriendelijke lach
Vandaag in mijn story - de glimlach
Iemand vroeg me laatst wat voor fotografie ik doe. Ik liet haar wat straatfoto’s zien en ze keek me bedenkelijk aan. Ze kon zich niet voorstellen dat mensen dat zomaar goed vinden. Zij zou in ieder geval nooit ongevraagd op de foto willen op straat. Ik heb haar verzekerd dat ik dat bij haar nooit zou doen.
Iedere fotograaf die straatfoto’s maakt, kent die verhalen. Ik fotografeer mensen op straat op zo’n manier, dat ze het meestal niet in de gaten hebben. Ik doe het niet stiekem, maar omdat ik op mijn lcd-scherm van mijn camera kijk (en niet door de zoeker), valt het veel minder op dat ik foto’s maak.
Ik zag deze vrouw in de verte aankomen. Ik liep zelf naar een positie waar ik dacht dat ze voor me langs zou lopen. Ik heb altijd een burst mode (repeteerfunctie) aan staan met Continue Autofocus. Dan is het een kwestie van het autofocuspunt op je onderwerp houden en de sluiterknop ingedrukt houden. Ik maakte ongeveer 10 foto’s van haar en koos deze foto uit voor de nabewerking. Ze begon al snel te lachen toen ze zag dat ik haar fotografeerde.
Leuk als je een glimlach tevoorschijn tovert op straat.
Straatportretten
Vandaag in mijn Instagram story - straatportretten
Vaak ziet men het maken van een gevraagd straatportret niet als straatfotografie. Straatfotografie zou niet-geposeerd moeten zijn. Daar kun je van mening over verschillen natuurlijk. Ik vind het op z’n tijd leuk om te doen, zeker als ik een interessant persoon zie lopen en het door omstandigheden niet lukt om er een candid foto van te maken. Ook geposeerd kan een straatportret er ongedwongen en natuurlijk uit zien.
Deze aardige Franse vrouw fotografeerde ik afgelopen zaterdag tijdens mijn workshop straatfotografie in Groningen. Mijn deelnemers gaf ik de opdracht om een geposeerd straatportret te maken. Twee van mijn deelnemers hadden deze vrouw gevraagd en ik mocht ook even snel een foto van haar maken. Je maakt daarna nog even een praatje en door naar het volgende leuke moment.
30 Minuten Sluitertijd
Vandaag in mijn Instagram story - 30 Minuten Sluitertijd
Mijn fotografievrienden Michiel Heijmans en Niels de Kemp zijn al een paar weken bezig met hun nieuwe fotografiepodcast 30 Minuten Sluitertijd. Elke maandag presenteren ze een nieuwe aflevering waar ze lekker ongedwongen praten over fotografie. Ze geven praktische tips, spelen in op de actualiteit en ze delen hun eigen ervaringen. Kortom, een inspirerend en verfrissend geluid als je van fotografie houdt.
Je kunt de afleveringen beluisteren op de bekende podcast platforms. Ik kijk graag naar ze op Youtube, want ze zijn ook gewoon leuk om naar te kijken.
De aflevering van vandaag gaat over wie hun grote voorbeelden of “mentoren” zijn in de fotografie. Het was super leuk om mijn naam even over de tafel te horen gaan.
Kijken of luisteren dus! Ze hebben een website 30minutensluitertijd.nl waar je meteen jouw favoriete platform kunt kiezen.
